Op dag twee van het festival gingen de deuren al om vier uur ’s middags open. Uiteraard waren wij er op tijd, want de eerste twee optredens waren van niemand minder dan Sylf (Jennifer Rothery) en Riccardo Romano Land. Vooral die laatste was bijzonder, omdat dit voor ons de eerste keer was dat we nummers van B612 live zouden horen. Er moest wel nog lang in de lobby gewacht worden, want de soundcheck was kennelijk niet op tijd klaar.
Om 17 uur was het de beurt aan Sylf om met een korte set de dag te openen. Ik zag haar voor het eerst live op het Marillion Weekend van 2017 en was toen al onder de indruk van haar stem en composities. Toen zong ze nog zonder band, met begeleiding vanuit haar laptop. Dat klonk toen al goed, maar wat een verschil om haar met een volledige band te zien. De muziek verdient het om door topmuzikanten (zoals Riccardo en Steve) gespeeld te worden en het live spel zorgt voor een mooi contrast met haar ietwat breekbare stem.
Helaas hield Sylf het bij slechts vier nummers, waarvan Opia mijn favoriet was. Wel beloofde ze dat haar album nu echt snel uit zou komen. Wij wachten in spanning af.
Gelukkig konden we meer van Sylf zien en horen in het tweede optreden van de dag, want zij vertolkt de rol van de Roos in het verhaal van B612 en deed dat dus ook bij vier nummers van het optreden van Riccardo Romano Land. Riccardo betrad het podium eerst in de rol van de Kleine Prins, compleet met de kenmerkende gele sjaal. Tussen de nummers verkleedde hij zich als de Piloot en de Lantaaropsteker voor de nummers die vanuit het perspectief van deze personages werden gezongen. Op één nummer na bleef hij ver van het keyboard verwijderd en richtte hij zich volledig op de zang.
Bijna het gehele album werd ten gehore gebracht, de eerste twee nummers en Le Renard en The Snake werden niet gespeeld, omdat de vocalisten van deze songs helaas niet in Uden waren. Een hoogtepunt was het optreden van Martin Jakubski, die als de gelijknamige hoofdpersoon van het nummer The King, gehuld in rode mantel en kroon, het podium op kwam. Hij had er duidelijk lol in en het publiek reageerde dan ook heel enthousiast.
Na de nummers van B612 verraste Riccardo ons op een live vertolking van Babylonia, een nummer van ruim 13 minuten dat uitgebracht is op de bonus CD van de Deluxe Edition van B612. Riccardo noemt het zelf zijn persoonlijke tribute aan alle slachtoffers van de aanslagen van 11 september en terrorisme in het algemeen. Bij het nummer werd ook de clip vertoond die Maurizio Bonomi heeft gemaakt en die voor een groot deel bestaat uit beelden van de aanslag en de daarop volgende brand en verwoesting van de torens in New York.
Een gedurfde keuze van Riccardo, want dit is emotioneel niet het makkelijkste nummer om een concert mee te eindigen. De combinatie met de heftige beelden zorgde er bij mij in ieder geval voor dat het best hard binnenkwam. Ook voor Riccardo was het een nummer waar hij al zijn ziel en zaligheid in leek te leggen. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je daarna even leeg bent.
Riccardo had een half uur om zich weer op te laden, want daarna kon ie al weer aan de bak met de Dave Foster Band, om tenslotte te eindigen met een ruim 2 uur durende set met de Steve Rothery Band. Zoals Martin Jakubski zei “this guy had to learn about 25 hours of music for this weekend”. In werkelijkheid waren het er ongeveer acht, maar niettemin een geweldige prestatie. Hij was de enige muzikant die op alle zes de optredens heeft gespeeld of gezongen. Volledig terecht dat Steve Rothery de laatste twee nummers van het weekend, Garden Party en Market Square Heroes, opdroeg aan Riccardo.
Riccardo, we salute you! Tot 19 oktober in Alphen.