Vrijdag 5 oktober was het dan eindelijk zover. Na een lange trein- en busreis arriveerden we aan het begin van de middag in Uden. Van het busstation in het centrum was het nog een flink stuk lopen naar ons hostel, dat net buiten het dorp lag. Tijdens deze wandeling kwamen we onze eerste vrienden al tegen: Anna en Giorgio, die in het dagelijks leven Hotel Rudy in Cervia runnen. Dat was in mei de locatie voor het eerste RanestRane bandweekend. Zij zijn dan ook grote fans, en Giorgio is zelfs in het najaar, als het hotel gesloten is, de tourbusschauffeur van de band. Zij vertelden ons dat een groep crew en fans om vier uur hadden afgesproken in een restaurant in het centrum.
Net genoeg tijd dus om naar het hostel te gaan en ons nog even op te frissen. De overige gasten bleken allemaal ook voor het festival te komen, dus de sfeer zat er al direct goed in. Bij het restaurant voelde het een beetje als een Cervia reünie en dat gevoel werd versterkt toen we even laten bij De Pul aankwamen. Veel bekende gezichten, hugs and kisses en herinneringen ophalen aan dat magische weekend in mei. De vraag was natuurlijk of dit weekend ook zo magisch zou worden…
RanestRane had de eer om het festival te mogen openen. Voor ons persoonlijk voelde dat een beetje raar, omdat je de avond normaliter niet begint, maar juist afsluit met het hoogtepunt. Aan de andere kant, nu waren we nog fris en konden dus ons volledig concentreren op de muziek. Om zeven uur was het dan zover, de jongens betraden het podium en even later klonken de eerste klanken van Semi. Dit was een aangename verrassing. Ik vind het nog steeds één van hun beste nummers, maar vanwege de lengte van ruim 18 minuten is het meestal een song die sneuvelt, zeker als je maar 75 minuten hebt voor je setlist, zoals vandaag.
Voor mij dus meteen kippenvel en tranen in mijn ogen. En alsof ze gewoon de hele avond de tijd hadden, ging de band rustig door met nummers van Monolith. Achtereenvolgens passeerden Fluttuerò, Materna Luna en het laatste deel van Monolito di Tycho de revue. Logischerwijs liet de band Stazione Orbitante Uno en Clavius (grotendeels) achterwege, aangezien deze vrij grote stukken dialoog bevatten, waarin de muziek van de band zich ietwat naar de achtergrond beweegt.
Verrassend was wel dat na Tycho direct werd doorgesprongen naar Computer Malfunction, waarmee dus de overige nummers van H.A.L. verder werd overgeslagen. Op zich jammer, zeker omdat Buio Intorno voor mij altijd een hoogtepunt is, maar gezien de tijdsdruk ook wel begrijpelijk. Er was in ieder geval nog tijd voor de ‘nieuwe’ nummers, te beginnen met Insieme Delle Cose. Hoe meer ik dat nummer hoor, des te beter ga ik het vinden. En deze live uitvoering was helemaal geweldig, waarbij de gitaarsolo van Massimo uiteraard weer voor kippenvel zorgde.
Alsof er geen klokje tikte werden alle volgende nummers van Starchild gespeeld. Alleen het ruim 14 minuten durende Stargate werd flink ingekort. Na Stargate zaten de 75 minuten erop, maar door zo’n klein detail lieten de jongens zich niet tegenhouden, want meteen werd doorgegaan met Prometeo Tra Le Stelle. Hierbij bleek dat ze het hoogtepunt van het concert voor het toetje hadden bewaard. Het nummer is niet alleen een waardige afsluiter van de Space Odyssey trilogie, maar ook een fantastische uitsmijter op de setlist. Wij waren dan ook niet de enigen die zich bijna schor zongen op ‘Hic stellarum plena est’. Zelfs nadat de band het podium al lang had verlaten, schalde dit refrein nog door De Pul.
We hadden er vijf maanden op moeten wachten, maar wat een geweldig concert! Ook een groot compliment aan de geluidstechnici, die precies het juiste volume en de juiste mix wisten te bereiken. De “afterparty” was ook erg gezellig, mede door de muzikale begeleiding van de Steve Rothery Band. Toen ook die uiteindelijk na een lange set, waarin Martin zich zelfs waagde aan enige nummers uit de h-periode van Marillion, voldaan het podium verlieten, was er nog de gelegenheid om de jongens te begroeten. Natuurlijk moest er even een foto gemaakt worden en de jongens vonden ons zelf ontworpen fanclub tshirt helemaal geweldig. Veel tijd om bij te kletsen was er echter niet, want er was veel belangstelling voor de band en er moesten flink wat CD’s gesigneerd worden. Het leek erop dat er deze avond weer wat fans bij waren gekomen. Wij probeerden dit natuurlijk te versterken door bij de deur de fanclub-kaarten uit te delen en mensen te wijzen op het aankomende concert in Alphen.
Voldaan trokken we na middernacht weer naar het hostel. Lopend onder de sterrenhemel was er maar één conclusie mogelijk: deze avond was het letterlijk en figuurlijk vol met sterren.